(L)ullaby

Adın dilimde yankılanır dar gelen gecelerimin sabahında. Saatler bir o kadar ağır işler, seni aklıma daha çok mıhlamak istercesine. Çıkaramam aklımdan seni sabahı hiç gelmeyen koyu siyah zifiri gecelerde. Bir balgam gibi atasım gelir seni boğazımdan, öksürdükçe boğazıma düğümlenirsin, ta ki ses'imi kesene kadar.

Saklarım ben içimde seni. Kimsecikler göremez, bilemez. Anlayamazlar ne beni ne de içimdeki seni. Döksem içimdekileri; bilirim ucuz bulurlar seni. Korkarım o yüzden seni özlediğim gecelerde. Birileri duyar da gelir diye ses'siz ağlarım. Duvarlar şahidim olur, tıpkı daha önce birçok şeye şahit oldukları gibi. Soğuktur, tepkisizlerdir ama herşeyimi bir onlar bilir. Yargılamaz, sorgulamaz sadece dinlerler.

Gözlerin gelir aklıma. Gecenin siyahına karışan o kara gözlerin. Alabildiğine sonsuz bulurum onları. Sadece gözlerinin içine bakıp binlerce karamsar şiir yazabilirim; beni, seni ve bizi anlatan. Birçok cümle kurup, hepsini üç noktayla bitirebilirim. Kifayetsizlikten değil, kelimelerin yetmediğindendir bu. Belki sen doldurursun yarım bıraktığım kelimeleri kimbilir.

Yüzün gölgeler gecemi. Ansızın beliren, saatlerce bilinçaltımı kemiren o hatsız ve sonsuz yüzün. İşte o geceler fırlarım yataktan. Camı açarım hızlıca, ister dondurucu soğuk olsun ister ılık meltem içime çekerim havayı hoyratça. Hep böyle gecelerde camı açtığımda bembeyaz şehirle karşılaşmayı umut ederim. Çünkü bilirim senin en saf ve temiz haline benzer karla kaplı şehirler. Ağzımdan çıkan buhara aldırmayıp bir sigara çakarım geceye. Kibrit yanıp biterken zehirlerim tertemiz, el değmemiş, saf ve bembeyaz şehri.

Gece oyun oynar bana, sana benzetirim karanlıktaki gölgeleri. Beyaz ruyaya lanet okurum, benden çaldığı hayallerim için. Bir iz bir işaret ararım... çıt çıkmaz. Sinirlenirim kendime. Elimin tersiyle fırlatırım sigaramı soğuk beyaz zemine. Yere değdiği an söner gider umarsızca.

Seni özlerim ben;
ne kelimeyle
ne sesle
ne de görüntüyle.
Sadece içimden;
ses'sizce...