Not : Müzik eşliğinde okumanız tavsiye edilir.
Çok şey yaşadım, çok şey öğrendim. Sütten çıkma ak kaşık olamadım hiçbir zaman, olmayı da istemedim. Çok yol gittim, bir o kadar da geri döndüm. Trenlere, otobüslere, uçaklara, vapurlara bağladım umutlarımı. Yol aşırı, deniz aşırı oldu sevgilerim. Harcadığım kilometrelerle dünya turu yapabilirdim, umursamadım. Aşka inandım. O en saf, en temiz, en içten, en şeffaf görünen tanımsız kalıpsız üç harfe inandım. Mihenk taşı yaptım hayatıma. Her benim olanla alevlenen duygumu, her kaybedişte yerle bir ettim. Gidenin acısı içimde kabuk bağlamasın diye yazmayı seçtim. Sevgimi, nefretimi döktüm beyaz sayfalara. Ben ağlamadım, sayfaları ağlattım. Yolun sonunu bilmeden yola koyuldum, göze aldım, zaman zaman gözden çıkarttım. Yaşadım en yoğun, en gerçek ve hep kaybettim.
İlişkilerimde ilklerim oldu, ilkler yaşadım,
ilklerin unutulmadığını öğrendim.
İlklerim oldu, en acemi zamanlarımdı, yaşadıkça uzmanlaştım,
tecrübe edinmeyi öğrendim.
Gidenlerim oldu, sessizce, sakince ya da azgın denizler gibi,
geride kalan olmayı öğrendim.
Gidişlerim oldu, tüm anıları tüm geçmişi hiçe sayıp veda etmeden terk edişlerim oldu,
vazgeçmeyi öğrendim.
Bir şans daha verdim, bu sefer olur dedim,
işi şansa bırakmamayı öğrendim.
İlişkilerde hesap yapan, taktik uygulayanlarla karşılaştım,
matematiğin çözüm olmadığını öğrendim.
Her zaman mutlu olunmuyormuş, zaman zaman ağlamak da gerekiyormuş ama sonunda en büyük acılar bile unutulabiliyormuş,
hergün yeniden güneş doğduğunu öğrendim.
Hayat bir sahne, herkes oyuncu dediler,
perde kapandıktan sonra sahnenin süpürülmesi gerektiğini öğrendim.
Trenlere sevdalandım, istasyonlara bağlandım,
her trenin bir son durağı olduğunu öğrendim.
Sevdim mi en içten sevdim, kimi zaman karşılık dahi beklemedim, nasılsa birgün o da olur dedim,
sabretmeyi öğrendim.
Hayatın dönüşü yoktu, zaman geçip gidiyordu,
fırsatları değerlendirmeyi öğrendim.
Yüzsüz ve bir o kadar bencil olmak gerekiyordu,
herşeye rağmen su gibi şeffaf olmayı öğrendim.
....... This is the End of My Story
